آن زمـانـی که دل مهـیّـا شـد            دفـتـر غــم مـقــابـلــم وا شـد
تـا کـه آنـرا ورق زدم دیــدم            نهـمین صفحه نام موسی شد

حضرت کاظم از عنایت خویش            نظری کرد و سینه غوغا شد
در تـکـاپـوی گـفـتن شـعـری            طبع سردم چو گل شکوفا شد
نـفـسـی زد بـه آن دم قـدسـی            روح مُـرده دوباره احـیـا شد
تک نگاهی نمود و از پس آن            هــمــۀ درد مـن مــداوا شــد
فــقـط از او زنــم دمــادم دم            نفـسم چونکه وقـف مولا شد
ذکر او بوده ذکر هر روزش            پـور مـریـم اگـر مـسیحـا شد
سیـنـه‌ام پُر شـراره از غصه            نـالـه‌هـایم به غــم هم آوا شد
دل من از گنه زمین گیر است
آمدم تو نگـو دگـر دیـر است
ای کلیمی که صد چو موسایی            عـالـمـی بـنـده و تو مـولایی
در مـدیـح گـلـی به مثل شما            من چه گویم که پور زهرایی
پادشاهان که ریزه خوار درت            بـر هـمـه آفــریـنـش آقــایـی
آن رضایی که جان و دل از اوست            تو به شمس الـشموس بابایی
آفــتـابـی سـتــاره‌ای، مـاهـی            تو زمین، آسـمان نه دریـایی
آنـقـدر گـفـته‌اند و می‌گـویـند            که شما روز حـشـر با مایی
آن کـسی که گـدایـتـان بـاشـد            فـخـر دارد به حـاتـم طـایـی
تا که مانده حـریم پُر مهرت            چه کسی می‌رود دگر جـایی
در عـزایت اگر اجـازه دهی            هـر دو چـشمم کـنند سـقـایی
من کجا و نوشتـن از کرمت

جان مولا مرا رسان حرمت
تو که با غصه‌ها هم آغوشی            فقط از جرعه‌های غم نوشی
شمع عمرت به گوشۀ زندان            رفته دیگر به حال خاموشی
ذکـرتـان بوده ذکـر خـلّصنی            بهر رفـتن چـقـدر می‌کوشی
از جـسارت به ساحت مـادر            در تب غیرتت چه می‌جوشی
جسمت افـتاده بی‌رمق دیگر            از غل آهـنـیـین تو بیهـوشی
نکـنـد مـوقـع پـریـدن هـست            جامه‌ای از کفن چرا پوشی؟
سپـری می‌شـود ز غـمهـایت            روز و شب های من به چاووشی
مثل هر شیعه‌ای تو هم مولا            عاشق آن ضریح شش گوشی
من پریشان غصه‌هات هستم
عـاشق قـبـر با صفات هـستم